Nihal ve Bitkisinin Hikayesi
Nihal, okul projesi için yetiştirdiği bitkiye bakmayı unuttuğunda, sorumluluk duygusunun önemini fark eder. Bu hikaye, çocuklara sevgiyle ilgilenmenin, düzenli olmanın ve görev bilincinin ne kadar değerli olduğunu öğretir.
Güneşli bir bahar sabahıymış. Kuşların cıvıltısı okulun pencerelerinden içeri doluyor, sınıftaki çocukların yüzlerine neşe serpiyormuş. Öğretmenleri Ayşe Hanım, elinde küçük renkli saksılarla sınıfa girmiş. “Çocuklar,” demiş gülümseyerek, “Bu hafta çok özel bir ödevimiz var. Her biriniz bir bitki yetiştireceksiniz. Tohumu dikecek, sulayacak, büyümesini gözlemleyecek ve notlar alacaksınız.” Sınıf bir anda heyecanla dolmuş. Herkes kendi saksısına bakmış, “Ben menekşe dikeceğim!”, “Ben fesleğen istiyorum!” diye konuşmuş.
Nihal de küçük pembe saksısını eline almış ve içine minik bir tohum bırakmış. “Senin adın Yeşil Boncuk olsun,” demiş gülerek. “ Nihal o gün eve döner dönmez, saksısını pencere kenarına koymuş. Her sabah okuldan önce suyunu vermiş, “Hadi büyü Yeşil Boncuk!” diye fısıldamış. Günler geçtikçe topraktan minik bir filiz başını uzatmış. Nihal çok sevinmiş. “Bak anne, Yeşil Boncuk artık uyanıyor!” diye koşmuş annesine. Annesi gülümsemiş: “Görüyor musun Nihal, emek verirsen her şey büyür.” Ama birkaç gün sonra, Nihal’in ilgisi dağılmaya başlamış. Okuldan geldikten sonra ödev yapmadan önce çizgi film izliyor, bazen oyuncaklarını toplarken sulamayı unutuyormuş. “Bir gün sulamasam da olur,” diye düşünüyormuş. Bir gün, iki gün, derken aradan neredeyse bir hafta geçmiş. Bir sabah Nihal okula gitmek için hazırlanırken saksısına bakmış. Toprak kupkuruymuş, yapraklar sarkmış, Yeşil Boncuk’un rengi solmuş. Nihal’in içi burkulmuş. “Ne yaptım ben?” demiş kendi kendine. O gün okulda öğretmen Ayşe Hanım sınıfa sormuş: “Evet çocuklar, bitkileriniz nasıl gidiyor?” Arkadaşları heyecanla ellerini kaldırmış. “Benimki çiçek açtı!” “Benimkine yeni yaprak geldi!” Herkes gururla saksısını gösterirken, Nihal başını önüne eğmiş. Gözleri dolmuş, kalbi biraz sızlamış. Öğretmeni Nihal’in sessizliğini fark etmiş. “Nihal, senin bitkin nasıl?” diye sormuş nazikçe. Nihal fısıltıyla, “Sanırım ben onu unuttum,” demiş. Ayşe Hanım yanına eğilmiş: “Her şey kaybolmaz Nihal. Sevgiyle bakarsan yeniden yeşerir. Hadi bir şans daha ver.” O gün okuldan çıkar çıkmaz Nihal koşarak eve gitmiş. Saksısını almış, eline küçük bir sulama kabı geçirmiş. “Özür dilerim Yeşil Boncuk,” demiş içtenlikle. “Seni unutmamalıydım.” Nihal bir karar vermiş: Her sabah kahvaltıdan önce sulama yapacak, haftada bir toprağını kontrol edecek ve güneş alan yere koyacak. Hatta Yeşil Boncuk için bir “Bitki Günlüğü” hazırlamış. Her gün tarih atıp not almış: “Bugün yaprağında bir kıvrım vardı, biraz su verdim.” “Bugün daha canlı görünüyor.” Bir hafta geçmiş, sonra bir sabah Nihal pencereden içeri süzülen ışıkla birlikte saksısına bakmış. Topraktan taptaze bir filiz çıkmış! Yeşil Boncuk yeniden canlanmış! Nihal sevinçle bağırmış: “Başardık! Yeşil Boncuk geri döndü!” Annesi yanına gelmiş. “Gördün mü Nihal? Sevgiyle ilgilenmek, bir şeyi yeniden hayata döndürebilir.” Bir hafta sonra öğretmen sınıfa, “Bitki sunum günü!” duyurusunu yapmış. Nihal gururla saksısını masaya koymuş. “Ben Yeşil Boncuk’u bir ara unuttum,” demiş dürüstçe. “Ama sonra fark ettim ki, bir şeye değer vermek, ona düzenli bakmakla olur. Artık her sabah önce Yeşil Boncuk’u kontrol ediyorum.” Sınıftaki herkes alkışlamış. Ayşe Hanım da gülümseyerek, “Gerçek öğrenme, hatadan sonra gelen farkındalıktır,” demiş.
Nihal o günden sonra sadece bitkisine değil, odasını toplamak, ödevini yapmak, kedisine mama vermek gibi sorumluluklarını da düzenli yapar olmuş. Çünkü artık biliyormuş: “Bir şeyi sevmek, sadece ‘seviyorum’ demekle değil, onunla ilgilenmekle olur.” Ve Yeşil Boncuk her geçen gün büyüyüp yeşerdikçe, Nihal de içten içe büyümüş, olgunlaşmış. O minik saksının içinde, sadece bir bitki değil, Nihal’in sorumluluk duygusu da filizlenmiş. Bu hikayede burada bitmiş.
Daha fazla uzun hikaye okumak isterseniz Uzun Hikayeler kategorimizi inceleyebilirsiniz.
