Çölün Kalbindeki Kaktüslerin Masalı
Bir varmış bir yokmuş, zamanın birinde, uçsuz bucaksız bir çölün ortasında yan yana büyüyen üç kaktüs kardeş yaşarmış. Bu kardeşlerin adları Zıpır, Uysal ve Bilge’ymiş. Her biri birbirinden farklı karakterdeymiş. Zıpır kaktüs enerjik, sabırsız ve her zaman hareketliymiş. Güneşi görünce hemen kollarını oynatır, gölgeyi bile paylaşmak istemezmiş. Uysal kaktüs adından da anlaşılacağı gibi sessiz, sakin ve her şeye “peki” diyen biriymiş. Bilge ise aralarında en büyük olan, geçmişi dinlemeyi ve çölde yaşamayı en iyi bilenmiş.
Her gün güneş tepede yükseldiğinde, bu üç kaktüs aynı kumlar üzerinde kök salmaya devam eder, birbirlerinden su çekmemeye dikkat ederlermiş. Ama bir gün… gökyüzü günlerce kapalı kalmış, yağmur yağmamış, yeraltı suları tükenmeye başlamış. Zıpır hemen telaşa kapılmış: “Beni rahatsız etmeyin, suya en çok ihtiyacı olan benim!” diye bağırmış. Uysal sesini çıkarmamış ama hafifçe sola eğilerek kendine gölge aramış. Bilge ise onları izleyerek iç çekmiş. Bir sabah, büyük bir fırtına çıkmış. Kumlar havaya karışmış, güneş görünmez olmuş. Fırtınayla birlikte gelen sıcak rüzgâr, kalan son nemi de topraktan çekip almış. Üç kardeş susuzluktan solmaya başlamış. Her biri ayrı ayrı güçsüz düşmüş. O sırada, kumların arasından çıkan yaşlı bir kaplumbağa yaklaşmış. Sırtındaki çatlak kabuğuyla, sessizce kaktüslere bakmış. “Siz kardeşsiniz, neden birbirinizden suyu, gölgeyi esirgiyorsunuz?” demiş. Zıpır itiraz etmiş: “Ben en çok büyümek isteyenim. Onlara verirsem ben kururum!” Uysal ise üzülerek fısıldamış: “Kimse bana sormadı bile…” Bilge başını eğmiş: “Birlikte büyürken şimdi yalnızca kendimizi düşünüyoruz.” Kaplumbağa gülümsemiş: “Toprağın altında kökleriniz birbirine değiyor. Su tek birinizde olsa bile, diğerine aktarabilirsiniz. Ama siz aranıza duvar ördünüz. Unutmayın, çölde hayatta kalanlar, paylaşmayı bilenlerdir.” O anda Bilge kaktüs kollarını yana açmış, Uysal ve Zıpır’a dokunmuş. O da kendi suyunu paylaşmaya karar vermiş. Onun ardından Uysal da azıcık suyunu kardeşleriyle paylaşmış. Zıpır önce tereddüt etmiş, ama sonra içindeki sevgi ağır basmış ve kalan son suyunu iki kardeşine aktarmış. Birlikte yavaşça canlanmışlar. Gölge alanlarını büyütmüş, topraktan aldıkları nemi daha eşit yaymaya başlamışlar. Artık biri susuz kalınca diğerinden destek alır olmuş. Bir süre sonra gökyüzü de onları izliyormuş gibi yağmura tutmuş çölü.
O gün bu üç kaktüs, sadece yeniden yeşermekle kalmamış; çölde başka kaktüslerin de etrafına toplanmasını sağlamış. Onların etrafı zamanla yeşillenmiş, kuşlar, böcekler, hatta tilkiler bile gölgelerinde dinlenir olmuş. Çölde yaşayan herkes, kaktüs kardeşlerin birlikte nasıl ayakta kaldığını konuşurmuş. Onlar da her gelen canlıya şöyle dermiş: “Çölde yaşamak için suya ihtiyaç vardır, ama birlikte yaşamak için sevgiye ve paylaşıma daha çok ihtiyaç vardır.”
Daha fazla uzun masal okumak isterseniz Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.
